Over maximum ruitergewicht en bescherming van de paardenrug!


Bij Animu Luce hebben we een aantal geweldige rijpaarden en –pony’s. We doen er alles aan om ze blij, gezond en in balans te houden. 

Ook dankzij jullie, ruiters, m/peters, buddy’s, bonny’s, werkpaardjes, verzorgers, trainers, vrijwilligers,… worden onze paarden zorgzaam behandeld. Massage- en Shiatsutechnieken bij paard (en mens) zijn al een twintigtal jaar een vast en gepassioneerd onderdeel van mijn leven en paardenproject. Dat ik dit ook graag doorgeef hebben de meeste deelnemers aan onze activiteiten al ondervonden. Voor- en nazorg van het paard na een rit of les betekent ook een basismassage van de paardenrug, schouders, buiklijn, singellijn...

 

Waar echter niet iedereen voldoende bij stilstaat is dat ons gewicht als ruiter ook een direct gevolg heeft op het welzijn van onze paarden en pony’s. Dankzij correcte training en een goede verzorging kunnen ze gelukkig best veel verdragen en zijn ze sterk, maar daar zit een grens aan.

Op basis van wat de paarden laten zien in gedrag en beweging voor, tijdens en na de les, gecombineerd met bevindingen van onze veearts, paardenfysiotherapeut en osteopaat, hebben we reeds van in het begin van de activiteiten van vzw Animu Luce besloten te gaan werken met een maximum ruitergewicht.

 

Meer begrip voor het wat en waarom kan zeker helpen bij het nemen van je verantwoordelijkheid hierin. Daarom even een stukje achtergrondinformatie :

Een paard is in eerste instantie geen lastdier. Ze zijn veel sterker bij het trekken van gewicht (bijvoorbeeld een koets) dan bij het dragen van gewicht op hun rug. Door het gewicht van de ruiter ontstaat een kracht die naar beneden werkt. Je kan de rug van het paard vergelijken met een soort touwbrug waarop we zitten. Een paard is dit in de natuur niet gewend en het moet getraind zijn om die neerwaartse druk op zijn wervelkolom om te kunnen zetten naar opwaartse druk. Een brug heeft namelijk de meeste draagkracht als hij omhoog gebogen is. Datzelfde geldt dus ook voor de paardenrug. Het paard moet gewicht opwaarts kunnen duwen om de ruiter te kunnen dragen zonder nadelige gevolgen voor zijn eigen lichaam.

Factoren zoals de leeftijd, gezondheid, en conditie van het paard spelen een grote rol in hoeveel gewicht een paard veilig kan dragen. Een jong, sterk en gezond paard kan meer gewicht dragen dan een ouder paard met gewrichtsproblemen of een zwakke rug.

 

Ook de fitheid en rijvaardigheid van de ruiter zelf zijn van belang. Een ervaren en fitte ruiter met een goede rompstabiliteit kan zijn gewicht beter verdelen en het paard minder belasten dan een minder ervaren ruiter, die de bewegingen van het paard niet kan volgen en dus te laat, te vroeg, te hard of verkeerd in het zadel landt. Bij minder ervaren en minder geroutineerde ruiters is het lichaamsgewicht dus des te belangrijker.

 De algemene vuistregel die vaak wordt aangehouden is dat het gewicht van de ruiter inclusief uitrusting niet meer dan 15 tot 20 procent van het lichaamsgewicht van het paard mag bedragen. Dit betekent dat een paard van 500 kilogram een ruiter en uitrusting kan dragen die samen ongeveer maximum 90 kilogram wegen. 

Als voorbeeld : voor onze sterkste paarden als Marco, Rinus of Yuna betekent dit gemiddeld 80 à 85 kg maximum. Maar let op : dit is niet alleen het gewicht van de ruiter. Hierbij komt nog het zadel met alles erop en eraan, plus de uitrusting van de ruiter, met andere woorden al gauw 7 kg extra.

Het is wel belangrijk om te beseffen dat dit slechts een richtlijn is en dat elk paard individueel beoordeeld moet worden. Ook zal de intensiteit van de rit of les aangepast worden aan de belasting die reeds door de ruiter gebeurt. Een zwaardere ruiter, die tegen de bovengrens van het toegelaten gewicht zit, zal dus niet in aanmerking komen voor langere en fysiek zwaardere lessen of ritten.


Gewicht is natuurlijk een gevoelig onderwerp. Het is niet prettig als je niet (meer) kan paardrijden omwille van een te hoog lichaamsgewicht. Toch vragen we iedereen zich bewust te zijn van de impact van hun gewicht op de paardenrug en hierin hun verantwoordelijkheid te nemen. Overmatig ruitergewicht kan ernstige rugproblemen en blijvende kreupelheid veroorzaken bij paarden. En dat is toch het laatste wat je als paardenliefhebber wenst?

En dan nog… er zijn 1001 manieren om te genieten van en met paarden, buiten het rijden. Doe eens mee aan een massageworkshop met onze paarden,  volg een grondwerktraject en ga met ons mee Paard-To-Runnen.Wedden dat je band met je paard nog eens zo diepgaand wordt?

Al onze activiteiten worden gecommuniceerd via een maandelijkse planning via een besloten whatsapp-groep. Wil je meer info? Stuur me dan een berichtje per whatsapp: 0479525382. 

Tot binnenkort!

Nele 🌞





In the picture: Lien

Uit het vriendenboek van Animu Luce. Graag laat ik de vriendjes van Animu Luce aan het woord in een klein interview. 

Lien is intussen één van mijn beste maatjes tussen de opvangpaarden. Een waardig lid van onze paardenfamilie en dan eentje met altijd-behulpzame en enthousiaste helpershandjes. 🤗

Naam: Lien Beyens

Leeftijd: 31 jaar (soms nog 16 haha)

Woonplaats: Scherpenheuvel 

Mijn favorieten bij  Animu Luce zijn: Pebbles is en blijft mijn grote liefde maar de favorietjes lijst groeit nog dagelijks!


1.Wanneer en hoe ben je bij Animu Luce  terecht gekomen en wat doe je er allemaal?

Ik ben, denk ik, ongeveer winter 2019 met Nele in contact gekomen via Caroline (jullie misschien bekend van wafeltjes en catering bij kampjes). We hadden tickets voor Horse Event via het werk en Nele ging mee naar de beurs. Een hele fijne dag! Ik had onmiddellijk het gevoel dat ik mezelf mocht zijn bij Nele. Mijn eerste bezoek aan Animu Luce was een beetje spannend. Het was jaaaaaaaren geleden dat ik gereden had. Ik weet nog dat Nele zei voor ik opstapte: maak maar even contact met je paard. Daar begreep ik toen niets van: wat moet ik doen? En nu ben ik de eerste die "wacht" roept bij het opstappen en vraagt om nog even contact te maken. Ik kwam (vroeger) van een manege waar ze dit niet deden. En nu zou ik niet meer kunnen opstappen zonder... Hoe één ontmoeting zo veel kan veranderen in je leven he? ☺️ Heel dankbaar voor ❤️

Wat ik allemaal doe bij Animu Luce? Genieten, Bijleren, Helpen, Mijn innerlijke kind naar buiten laten komen 🤭


2. Hoe zou je Animu Luce omschrijven en hoe voel jij je er? 

De hemel op aarde... voor mensen en paarde. 

Geen rijstpap maar heerlijke soep van MamaMia! Een tweede thuis. Met heel mijn hart en ziel, kan ik mijn leven niet meer voorstellen zonder Nele, de paarden en heel Animu Luce. 


3.Wat maakt Animu Luce voor jou anders dan andere paardenplekjes? 

Er is veel respect voor de paarden én mensen. Ik hoor het vaak kids zeggen "op mijn vorige manege moest ik galopperen maar ik was bang". Bij Animu Luce moet niets. Er is altijd ruimte om te vertellen hoe je je voelt en waar je twijfels liggen. Er is begeleiding bij lesjes, voor zij die het wensen. Maar ook naar de paarden wordt er geluisterd. Warm weer? Dan zoeken we schaduw op en is het zonder zadel. Een paard heeft nood aan rust? We werken aan rust, ook al was er die pittige rit gepland. 

Je leert ook dat er meer is dan paardrijden. Je kan mee komen zorgen voor de paarden, leren je paard masseren of een duidelijke leider worden. 


4. Wat vind je de fijnste momenten/activiteiten bij Animu Luce ?

Ik ben er vaak (sommige vragen soms of ik ooit naar huis ga, haha) omdat ik alles zo fijn vind. Van het klussen (sleuren met kruiwagens mest, karren hooi, materiaal opruimen) tot het grondwerken en rijden. Maar wat ik vooral het fijnste vind: is erbij zijn. Andere zien groeien en kunnen helpen. Soms fiets ik gewoon mee met een rit en dan ben ik even gelukkig als wanneer ik zelf te paard zou zijn. De Animu Luce energie, op welke manier ook, is voor mij het fijnste wat er is ❤️


5. Wat is je favoriete herinnering bij Animu Luce?

Er zijn er zo veel! 

- Vastzitten met de kruiwagen in de modder en met je gat in die modder eindigen

- De eerste rit alleen

- Mijn eerste pisteles waar ik Rainy kon vervloeken. Het lag natuurlijk niet aan hem want ik was niet duidelijk in wat ik vroeg. Maar dat zag ik toen nog niet in hoor 🫣

- De opluchting als Luna uit de gracht geraakte toen ze vast zat

- De vriendschappen die ontstaan

- Heerlijke momenten met de kampgroepen

- Een nieuw paard zien landen

- Kids zich open zien stellen waar het eerst wat moeizaam voor ging

En zo kan ik nog uren doorgaan met allerlei zalige herinneringen...


6. Welke herinnering zit er voor altijd in je geheugen gegrift?

De eerste rit met Pebbles. Ik was wat zenuwachtig voor we vertrokken en weet nog dat Nele kwam vragen: Zeker dat je dit wil? Je mag met Tequila he, dan ga ik met Pebbles. Maar nee, ik moest en zou dit doen. Voor mezelf. Een grens verleggen. Zita fietste naast me, als steun, de hele rit. En het werd een hele fijne, positief grensverleggende rit. En ja, het vervolg kennen jullie he. Hihi. 🫣 GROTE LIEFDE VOOR DIE GROTE PEB!


7. De mooiste / belangrijkste les die ik bij Animu Luce geleerd heb is...

Het is oké om niet alles van de eerste keer te kunnen. Iets waar ik wel tegenaan liep in het begin. Ik wil graag alles perfect doen en kwam wel al eens gefrustreerd terug van een rit of les 🫣🤪 Ik weet niet waar de klik ineens vandaan kwam, maar ben zo blij dat die er is! Ik dacht wel eens: zou ik niet stoppen? Ik leer het precies maar niet. Maar nu heb ik geleerd in elke activiteit iets positief te zien. Je kan niet alles in één keer tegoei. Saai toch ook?! Vallen en opstaan! Letterlijk soms hihi 🤭 De mooiste les die er was voor mij... Dus als je dit herkent, kan ik maar één advies geven: doorzetten. Je komt er! 


8. wat wens je Animu Luce, de lezer en jezelf toe voor de toekomst?

Wat ik Animu Luce wens: dat het nog jaren mag doorgaan. Het is een rots voor mezelf én ongetwijfeld veel andere.

Mezelf: dat ik er nog jaren mag bijzijn 😍

De lezer: kom de paardenwereld én jezelf ontdekken bij Animu Luce!


Dankjewel lieve Lien, voor dit enthousiaste en warme delen! 💛

Het sluitstuk van een prachtige paardenzomer...

Wat een prachtige tweedaagse trektocht deden we het afgelopen weekend. Met in totaal een 50-tal kilometer te paard op de teller en een wondermooi bosparcours tot in Engsbergen, alweer een knappe prestatie van onze ruitertjes en paarden.

Moe, voldaan en heel veel contente paard-en-mensensnoetjes in mijn geheugen rijker, sluiten we hierbij hoofdstuk "Paardenzomervakantie 2024" af. 

Geen champagne, maar met een gelukzalig gevoel bij de paarden in de wei neerploffen, dat is voor mij toppunt van vieren... En zij snappen er dan niks van... Nele die neerzit?!? 😁

Dankje dankje dankje 1000x aan al die prachtige mensen die deze paardenzomer weer extra mooi hebben gemaakt. 💛

En ik kijk al uit naar de volgende horsepower-vakanties!

Groetjes Nele ☀️ 

Tuinkabouters! (OF: Als Shetlanders grote paarden waren - deel 2)

Pony's in de tuin? Heerlijk is het! 

Onze mini's hebben het gezellige voorrecht om onze tuin te mogen onderhouden. Het doodse gazon van weleer is intussen lekker verwilderd tot een gezond kruidig mini-ponyweitje. Het is enkel opletten geblazen dat de keukendeur dicht blijft of ze plunderen de broodzak op het aanrecht en verbouwen de living. En nog belangrijker: dat het poortje van de moestuin gesloten blijft. De wortelen-in-wording waren al eerder doelwit van ponymondjes en gisteren was de weelderige spinazie van MamaMia er bijna aan.

Zodra het "sloopsyndroom" zijn intrede doet, is het dus tijd om ze te verplaatsen. Unaniem werd beslist om dat gisterenavond nog te doen naar de paddock NAAST de grote paarden Isy en Nicky, want daar valt nog veel te knabbelen. Zo gezegd, zo gedaan. Om dan vanochtend het volgende tafereel te zien vanuit mijn slaapkamerraam:

Juist, Shiva, de kleinste drol staat niet meer NAAST maar BIJ Isy en Nicky en heeft de twee groten al helemaal in haar macht. Of hoe een vrouwtje van 70kilo (twee mannen van samen) 1000kilo dirigeert.

En baggio? Die is nu het vierde wiel aan de wagen. Die kijkt lijdzaam toe hoe 'zijn madame' aanpapt met twee reuzen. Een ponyleven kan heftig zijn...

Zin om kennis te maken met een échte powerwoman in volle kracht? Plan een meet&greet met Shiva tijdens een grondwerkles. Je gaat versteld staan wat die kleine kabouter je kan leren.

Heb een fijne zonnige powerdag 🌞

Nele


In the picture: Chiara

Uit het vriendenboek van Animu Luce. Graag laat ik ook de gouden vrienden van Animu Luce aan het woord in een klein interview. 

Chiara is één van mijn "adoptiekindjes" tussen de opvangpaarden. Als ik een dochter had gehad, had het een Chiara mogen zijn. 🤗



Naam: Chiara
Leeftijd: 17
Woonplaats: Duitsland
Mijn favorieten bij a.l. zijn:  Lyx & Dareng

1. Wanneer en hoe ben je bij Animu Luce terecht gekomen en wat doe je er allemaal?

In 2016 zijn we naar België verhuisd. Toen wist ik nog niet dat ik zo een mooie plek zou ontdekken. Klein Chiara begon nederlands te leren en heeft een oudere vriendin gemaakt, de dochter van de collega van papa. Ze vertelde over Animu Luce omdat ik zelf toen al paard reed maar nog geen passend plekje in België gevonden had. Ik was nieuwsgierig en mama stelde toen voor om eens langs te gaan. Helemaal herinner ik het me niet maar wel dat ik toen op een woensdagnamiddag de eerste keer mee deed aan een paardenpret. Vroeger kwam ik alleen om lesjes te volgen maar vond het toen al leuk om wat te blijven plakken hier en daar. Ondertussen woon ik terug in Duitsland en kom ik zo vaak mogelijk om vooral te helpen met de klussen en om samen te zijn met iedereen en vooral mijn dikke vriend Lyx. Tussendoor neem ik ook deel aan grondwerkslessen of ritjes, het liefst natuurlijk ook met Lyx. :)



2. Hoe zou je Animu Luce omschrijven en hoe voel jij je er?

Animu Luce is een grote familie met een plekje voor iedereen. Als je er graag bij wil horen wordt je met open armen ontvangen en mag helemaal jezelf zijn. Het is een samen leren, groeien en fouten maken.
Ik voel me altijd welkom. Ookal heb ik tussendoor veel twijfels aan mezelf word ik altijd herinnert dat het ok is maar dat ik ook veel dingen kan en vooral mag. Ik krijg altijd steun als ik het nodig heb en krijg ook de kans om iets terug te geven door anderen te steunen in hun werkpuntjes. Het thuis van mijn hartje waar ik altijd open kan zijn en m'n gekke zelf mag laten zien.


3.Wat maakt Animu Luce voor jou anders dan andere paardenplekjes?

Het is eerder een samen zijn en op je eigen tempo leren in plaats van altijd "the best" te moeten zijn. Je maakt vrienden voor het leven en krijgt de kans een band op te bouwen met een trouwe dierenvriend waarmee je samen avonturen mag beleven. De sterke band onderling maakt ook de moeilijkste klussen een kinderspel.


4. Wat vind je de fijnste activiteiten bij Animu Luce?

Het samen zijn met Lyx. Niet het rijden, het grondwerk of iets anders maar vooral het chillen met mijn vriend zonder verwachtingen. Het liefst in de wei of in het bos. Rondwandelen, een beetje spelen en samen lui zijn.



5. Wat is je favoriete herinnering bij Animu Luce?

Ik heb opzich suuuuper veel favoriete herinneringen, één kan ik niet kiezen maar me wel op twee beperken. De eerste is mijn galopje met Dareng. Het was de eerste keer dat ik met haar een galopje heb gedaan en dus was ik aan het touw. Dareng, een super knappe en sportieve arabier vliegt de berg op met klein Chiara. Het was super plezant maar op een gegeven moment gingen we een beetje scheef naar links en werden trager. Toen ik omkeek herinnerde ik me dat we Nele ook nog mee hadden. Ze mocht dus ook een sprintje trekken maar ik denk dat Dareng just iets sneller was. Een best wel grappige maar ook fijne herinnering aan één van de meest fonkelende sterren aan de hemel en de toen nog jonge Chiara en Nele.

De tweede is nog niet zo lang geleden. Het was tijdens een vijfdaagse toen ik mocht beginnen met de training van Lyx. We hebben een uitstap gedaan naar de zwemvijver. Ik had Lyx aan de hand mee en we zijn samen met de groep naar de vijver gewandeld. In de vijver hebben we een dieper stukje gezocht en ik mocht op zijn rugje kruipen. Daar hebben we samen onze eerste kleine stappen gezet. Dit was het begin van ons verhaal dat met veel vertrouwen en geduld blijft doorgaan tot vandaag.



6. Welke herinnering zit er voor altijd in je geheugen gegrift?

De avondwandeling met Star. Het was een vrijdagavond en tijdens een rit mocht ik hun begelijden met Star aan de hand. Ik kwam eigenlijk om te helpen maar de groep was zelfstandig genoeg dus sloot ik met haar aan de hand aan. Ik was toen nog jong en een beetje onzeker net zoals Star. We moesten allebij nog ons zelfvertrouwen vinden en opbouwen. In iedergeval passeerden we tijdens de rit aan de hondenuitloopzone tegenover van Mie Maan. Het was donker dus zagen we niks. Ineens kwam een hond en blafte waardoor Star verschoot. Ik vond het super spannend en riep voor Jokke, die ook aansloot aan de groep. Dat moment heb ik geleerd dat je nooit alleen bent. Jokke kwam af pakte haar eventjes over en toen ik terug rustig was, heb ik doorgezet en besloten om zelf de toer af te maken. 



7. De mooiste / belangrijkste les die ik bij Animu Luce geleerd heb is...

Het is nooit een tegen elkaar maar altijd een met elkaar. Samen zijn we sterker dan alleen. 💓

8. Wat wens je de lezer toe voor de toekoms

HET vinden dat je hart laat openbloeien. Ik heb het al gevonden want anders zou ik niet zo vaak terugkomen. De HET zoektocht gaat dus voor mij verder in het werkleven. Voor de meeste komt het met UPs en DOWNs en wordt het nog een lange weg maar je gaat het voelen als je HET gevonden hebt. 

Dankjewel lieve Chiara voor dit openhartig delen, je liefde en vriendschap al zoveel jaren.

Hartegroet 
Nele 💕

Het raakte hen...

Stel je voor dat er vanavond aan de schoolpoort een onbekende man en vrouw op je wachten. 

Ze spreken een vreemde taal en je begrijpt hen niet. Ze nemen je hand vast en hoewel je het niet wil, zetten ze je in hun vreemde auto. Na een paar uur rijden, stap je uit in een vreemde omgeving. Je krijgt een kamer in een vreemd huis, met een vreemde geur en er zijn ook onbekende mensen in het huis. 

Je beseft dat je niet meer "thuis" bent en daar ook niet terug naartoe zal gaan. Er zit niks anders op dan je aan te passen. Je went stilaan aan de mensen, de taal, de geuren, de gewoontes, de omgeving. 

En net als je gewend bent aan al dat nieuwe en het onbekende bekend is geworden stap je de schoolpoort uit... en word je opgewacht door een onbekende man en vrouw, met een vreemde auto en een vreemde taal... 

Herhaal dit verhaal minstens vijf keer en je vat het leven samen van een meerderheid paarden (en dieren in het algemeen). Voeg er nog een vleugje "je voldoet niet" aan toe en je vat het leven samen van de meerderheid van onze opvangpaarden.

Ik zag tranen in de ogen bij een groot aantal kinderen van Freinetschool Ibis toen ik ze vanochtend dit waargebeurde verhaal bij hun bezoek aan onze paarden vertelde. Iedereen verdient een warme, blijvende thuis. Ook onze dierenvrienden. 

Het kwam binnen. En daar ben ik blij om. Want kinderen zijn onze toekomst en kinderen met een open hart kunnen een groot verschil maken.

Hartegroet

Nele 💕

Ook een klasbezoek bij de paarden plannen? Ervaren hoe paarden rust, verbinding, zachtheid en leiderschap brengen? Heerlijk, wanneer komen jullie?

Zo ruiter, zo paard... Over spiegelpaarden...

"Nele, mijn paard wil niet meewerken!"

Afgelopen weekend had ik weer een reeksje kwartetlessen in de Paddock. Dat zijn lessen waar er met maximaal 4 ruiters intensief gewerkt wordt aan houding, zit en specifieke doelen per ruiter. Tijdens dat soort lessen ligt de nadruk dus op "werken"; aan jezelf als ruiter op de eerste plaats en daarnaast/daardoor ook aan de flexibiliteit en balans van je paard. 

Ik vind dit soort lessen zalig om te geven. Hoewel het voor tal van ruiters ook aardig confronterend werkt en sommigen (lees: ruiters én paarden) af en toe de handdoek in de ring gooien. 

Ook afgelopen weekend had ik er twee die met blozende kaakjes en een verward paard strandden in het midden van de Paddock: "Nele, hij wil niet meewerken..."

Helaas krijg je van mij dan geen ander paard. Want weet je wat? Dat zogenaamde "koppige" paard is het mooiste kado dat je op dat moment mag krijgen... Want met de juiste techniek en houding kan je met elk paard rijden en wil elk paard met je meewerken. 

Het gaat om leiderschap. Als je paard dat te weinig voelt, zal hij zich onveilig en onzeker voelen en liever in het midden gaan staan wachten tot het gedaan is. Het is een vluchtdier, dus heel erg gericht op leiding en veiligheid. Dat geweldige paard laat zijn ruiter dus in feite heel duidelijk zien waar diens werkpunten liggen. Volhouden is de boodschap. Dit paard kan zijn ruiter gigantisch veel leren. 

Heel vaak vragen mensen dan de volgende les om "niet meer met die koppige van vorige keer" te moeten rijden. En stranden even later met die andere lieverd op dezelfde blozende manier in het midden van de Paddock.

En Eureka! Vaak zien ze dan zelf in dat het gedrag van het paard start vanuit zichzelf. En wat een kado is het dan om met dat heerlijke spiegelpaard te mogen oefenen om te groeien als mens en ruiter.

Paarden die breindood in een treintje achter elkaar aan hobbelen, zal je bij ons niet vinden. Hier wordt gewerkt, aan leiderschap, zelfvertrouwen en echte zelfstandige ruitervaardigheden. 

En reken maar dat je blinkt en schitterende oogjes hebt als de communicatie dan plots wel vlot verloopt en je eerder vervloekte paard opgelucht ademhaalt onder je zadel?

Paarden kunnen het beste in ons naar boven brengen. En daar doen we het voor.

Zonnegroet ☀️ 

Nele 


*Ook zin om de paardenspiegel te ontdekken?*  Hou dan het lesrooster van Animu Luce  in de gaten of plan eens een les of paardencoaching in. We plannen regelmatig privé, duo of kwartetlessen in de Paddock. Maar de spiegel werkt uiteraard ook in het bos, aan de poetsplaats, in de wei... 

Als Shetlanders grote paarden waren...

...dan had niemand nog paarden. Het is een bekend gezegde in Paardenland. En ik moet het regelmatig met een grote glimlach beamen als ik ons mini-paardje Shiva bezig zie.

Vandaag kon ze kennismaken met onze Grote Vriendelijke Marco-reus en het resultaat laat zich raden. 🫣

Pittige tante, nietwaar? En tegelijkertijd schattig, toch? Zou je het even schattig vinden als dat kleine heksje van 90kilo een kolos van 900kilo zou zijn? En als deze kolos dit gedrag dan zou stellen naar jou als begeleider?

Neen dus... We laten ons als mens al te vaak inpakken door de schattigheid van die kleintjes. Wie valt niet voor het Walt Disney gehalte van zo'n ukkie en vervalt niet in betuttelend knuffelbeer-gedrag? En hoe vaak worden er Shetlanders aangekocht als kinderpony? Terwijl ook zij niets liever wensen dan de duidelijkheid van een stevige leider. 

Al heel wat Shetlanders zijn bij ons beland met hun snoezige snoetjes. Draakjes in een teddyberenpakje. Waar ik met veel omzichtigheid en strakke grenzen weer de rust in heb kunnen aanwakkeren. 

Maar de draak blijft altijd op de loer liggen. In elk contact met elke nieuwe mens. Want zulke schattige beertjes laat je toch gewoon hun zin doen? Het is toch zo grappig als ze tegen je aan schuren, bijten in je kuiten en je meetrekken van de ene kant van de wei naar de andere? 

Zo'n snoepje kan in no-time terug veranderen in die kleine vuurspuwende draak als die niet krijgt wat hij écht nodig heeft: respect, grenzen, ruimte en vertrouwen.

Zonder leiderschap maak je geen kans bij zo'n mini. Want waar grote paarden vaak nog een ruime tolerantiegrens hebben naar ons klunzige consequent-zijn, heeft zo'n draakje weinig vuur nodig om te ontvlammen.

Wees dus gewaarschuwd als je vertederd in de puppy-ogen van zo'n kleine koddigaard kijkt. En zorg dat je gewapend bent met een aardig pakket grondwerk-skills als je ermee in zee wil gaan.


Benieuwd naar hoe we dit bij vzw Animu Luce aanpakken? Neem eens deel aan een van onze grondwerkactiviteiten. Dit maakt je niet enkel een betere Paardenvriend, maar het kan ook je persoonlijke groei als mens een mooie boost geven...

Zonnegroet ☀️

Nele 

In the picture: ons oudje Ooke

De fundamenten van Animu Luce werden gelegd met Ulaan en Oradjah. Intussen zo'n 20 jaar geleden. 

Ulaan was mijn laatste wedstrijdpaard. Met hem heb ik het laatste bit en de laatste sporen gebruikt, de laatste dressuurmedailles gewonnen en het laatste wedstrijdparcours gesprongen. Om daarna dat prestatiegerichte wereldje vaarwel te zwaaien en puur natuur zonder zadel en hoofdstel met mijn lieveling het bos in te trekken... Vrij en ongedwongen. Met als enige doel genieten en samen-zijn met mijn paard.

Oradjah was ons eerste opvangpaard. Het maatje voor Ulaan, nadat die tijdens mijn kotperiode vier jaar alleen had gestaan. De twee werden onafscheidelijke hartsvrienden. 

Ooke was een kneusje. Kreupel, vol artrose en met hoefkatrolontsteking kwam hij bij ons. En ik had nooit verwacht dat hij mijn gezonde Ulaan zou overleven. Helaas zijn Ooke en ik ons beste maatje intussen al bijna 8 jaar geleden kwijtgeraakt. 

Ulaan, het fundament van Animu Luce, leeft echter nog door in Ooke. Dit oudje van 27 jaar vond zijn levensvreugde na het overlijden van Ulaan terug in de Demerbroeken. Daar mag hij elk voorjaar, zodra het weer het toelaat, tussen de kudde pony's van Natuurpunt de batterijen opladen en gewicht heropbouwen naar de volgende winter toe. Prachtig om zien hoe er een band is ontstaan tussen enkele Shetland-merrietjes en de grote reus Oradjah. Ookal zijn ze in de wintermaanden gescheiden, ze vinden elkaar in de lente altijd weer terug.

Ook vandaag mag ons Ooke weer genieten van de weides van Natuurpunt aan de Demerbroeken. Helaas is het grote gebied momenteel overstroomd en zijn de pony's geëvacueerd naar elders. Ooke en zijn maatje Farras mogen wel nog genieten van een geheime prachtweide van Natuurpunt.

Dankbaar aan Steven en het beheerteam van de Voortberg Grazers dat dit kan en mag.

Gezien de overstroming in de Demerbroeken, zoeken we dit jaar nog extra graasland voor onze oudjes die -gezien hun geriatrische gebit- minder vlot hooi kunnen eten. Kan jij ons helpen? Laat het me zeker weten.

Zonnegroetjes 

Nele 🤗 

Dragen en gedragen worden...

Samen, dat is één van mijn lievelingswoorden. Samen dragen en gedragen worden... Die wederzijdse draagkracht faciliteren: daar ligt mijn missie. Mensen worden gedragen door paarden. Paarden worden in het hart gedragen door mensen. En heel wat mensen dragen samen met mij het project dat vzw Animu Luce heet. 

Dankbaar voor alle helpende handen van klussers groot en klein alweer het afgelopen weekend.

En heel bijzonder dankbaar ook voor *alle koekiemonsters onder ons* die centjes hebben gestort op de "Wafelbank" van Lien en Caroline. Met het verzamelde bedrag kunnen we weer een tijdje hooi voorzien. Yay!

Aan het wafel-top-team *Lien en Caroline* een hele dikke merci voor de inzet en prachtige cheque. 💛

Aan de topverkopers *Louize, Anna en Rosine* ook nog een extra proficiat voor de topscore van het aantal verkochte dozen. 

Gewafelde, dankbare groetjes 

Nele & de paarden☀️ 

Wil jij ook een steunactie op poten zetten voor onze vzw? Wat houdt je tegen? 😘